نویسنده : Admin

رزق ما با پای مهمان می رسد از خوان غیب           میزبان ما است هر کس می شود مهمان ما
  (صائب تبریزی)
یکی از صفات بسیار پسندیده و مکارم اخلاقی- که اگر در هر فرد وجود داشته باشد، فضیلت بزرگی محسوب می شود- مهمان‏داری و مهمان‏دوستی است؛ این خصیصه از قرون متمادی در جوامع مختلف بشری وجود داشته است. پذیرایی از مهمان باعث ایجاد انس و آشنایی بیشتر، شرکت دادن دیگران در ثروت خود، احترام و بزرگداشت مردم و گذشت مالی است و اقوامی که بهرۀ بیشتری از این سجیه اخلاقی دارند، همواره به آن مباهات و افتخار می کنند.

یکی از صفات برجسته اعراب در عصر جاهلیت مهمان نوازی آنها بوده است. حتی بعضی از طوایف عرب شب‏ها آتش در صحرا روشن می کردند تا چنانچه غریبه ای وارد منطقه‏شان شد، آتش را ببیند و به مهمانی آنها برود.
این خصلت پسندیده با ظهور دین اسلام در بین جوامع و پذیرش آن از طرف مردم بیش از پیش در جامعه اسلامی ثبت و جاودانی شد. در منابع اسلامی روایات فراوانی در تشویق این خصلت ارزنده اجتماعی ملاحظه می کنیم. از سوی دیگر مهمان‏داری سنت همه انبیاء بوده است، به ویژه حضرت ابراهیم- علیه السلام- که پدر میزبانان لقب یافته بود، در قرآن کریم یکی از داستان های مهمان نوازی وی چنین بازگو شده است: {هل أتاک حدیث ضیف إبراهیم المکرمین إذ دخلوا علیه فقالوا سلاماً قال سلام قوم منکرون فراغ إلی أهله فجاء بعجل سمین} [الذاریات:26-24] آیا خبر مهمان‏های بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است در آن زمان که بر او وراد شدند و گفتند سلام بر تو! گفت: سلام بر شما! مردمان ناآشنا و ناشناسی هستید. به دنبال آن پنهانی به سوی خانواده خود رفت و گوساله فربه ای را- که بریان کرده بودند، برای ایشان- آورد.
بخشندگی و مهمان‏داری حضرت ابراهیم علیه السلام در این صحنه آشکارا جلوه‏گر است. همین که مهمان‏ها سر می رسند و بر او داخل می شوند و می گویند: سلام، و او پاسخ سلام ایشان را می دهد، در حالی که آنان را نمی شناسد و با ایشان آشنایی ندارد. برایشان خوراک تدارک می بیند و جالب این که خوراکی زیاد فراهم می کند که برای ده‏ها نفر کافی و بسنده است، در حالی که فرشتگان طبق برخی روایات سه نفر بودند، رانی از این گوسالۀ چاق هم برای آنها اضافه بود.
امروزه متاسفانه این سنت انسانی حتی در جوامع اسلامی محدود شده و یا تقریبا برچیده شده است. مردم مهمان‏داری را فقط محدود به دعوتی‏های رسمی آشنایان و اطرافیان خویش نموده و تمایل چندانی برای پذیرایی از مسافر و غریبه بی‏پناه از خود نشان نمی دهند، شاید دلایل این امر جو حاکم مادی‏گرایی بر جامعه، زندگی شهرنشینی و ضعف هنجارهای اخلاقی در میان مردم باشد.

انگیزۀ شرکت در محافل مهمانی
یک فرد مسلمان با این انگیزه در جلسه مهمانی حضور می یابد که پذیرفتن دعوت مسلمان سنت و موجب استحکام پیوند برادری و دوستی و باعث اجر و پاداش معنوی است. در فرهنگ دینی ما مبنای شرکت یا عدم شرکت در یک مهمانی هرگز این نیست که چون میزبان فردی فقیر است و توقع تهیه غذای به اصطلاح چرب و نرم نمی رود، باید با طرح عذر و بهانه از اجابت دعوت وی طفره رفت و بر عکس به خاطر پر کردن شکم با کمال حرص و ولع بر روی سفره افراد متمول حاضر شد.
حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وسلم در حدیثی ارشاد می فرمایند: «لو دعیتُ إلی کراع لقبلت» [صحیح بخاری، کتاب الهبة، باب القلیل من الهبة]
(اگر شخصی برای پاچۀ گوسفندی مرا دعوت کند، قطعا آن را خواهم پذیرفت.)
بنابراین وقتی هدف از دعوت کردن مهمان اظهار محبت میزبان نسبت به مهمان بوده و از روی اخلاص و صمیمیت مهمان را به منزل خود عوت می کند، باید با کمال محبت، بدون در نظر گرفتن موقعیت اقتصادی و اجتماعی فرد، به دعوت وی لبیک گفت. از همین رو آن حضرت صلی الله علیه وسلم هیچگاه دعوت افراد عادی و مستمند جامعه را رد نمی کردند و حتی گاهی رنج و مشقت دوری مسافت منزل میزبان را نیز به جان می خریدند.
به راستی هنگامی که میزبان و مهمان چنین هدف مقدسی داشته باشند، بستر مناسبی برای صفا و صمیمیت ایجاد شده و حضور در آن محفل باعث نورانیت و پاداش معنوی خواهد شد.

آداب قبول دعوت
1- بدون عذر- مانند اینکه نگران دچارگردیدن به گناه باشد- دعوت کسی را رد نکند.
2- دعوت دور و نزدیک را بپذیرد و اگر همزمان به دو مهمانی دعوت شد، دعوت فرد اول را پذیرفته و از دومی معذرت خواهی نماید.
3- در میان دعوت کنندۀ ثروتمند و مستمند تفاوت قایل نباشد و دعوت هر دو را قبول کند، زیرا نپذیرفتن دعوت انسان فقیر سبب رنجش خاطر وی گشته و نوعی تکبر و خود برتر بینی به حساب می آید.
4- با نیت احترام به برادر دینی خود دعوت او را قبول کند، تا از این کانال اجر و ثوابی هم کسب کند.


وظایف میزبان

در مهمان‏داری، میزبان و مهمان نسبت به یکدیگر وظایفی دارند که باید آنها را رعایت کنند. هرگاه مهمانی به منزل آید باید آداب مهمان‏داری را رعایت و احترام او را به جا آورد، البته منظور این نیست که در پذیرایی و خوراک و نوشیدنی به اسراف و ریخت و پاش و تکّلف بپردازد، چرا که سنت و شریعت بر اعتدال و میانه روی تاکید دارند، بلکه منظور این است که پس از استقبال از مهمان و روبه رو شدن با خوش‏رویی با وی، جایی مناسب برای نشستن، استراحت و خواب برایش فراهم سازد، قبله منزل و جای طهارت و وضو و... را به او نشان دهد، اگر پس از وضو و شستن دست و صورت حوله ای به او می دهد که دست و صورتش را خشک کند، نباید حوله ای باشد که مورد استفاده خود و فرزندانش است.
وسایل نظافت و پاکیزگی و رختخوابی که در اختیار او می گذارد حتما باید پاک و تمیز باشد و قبل از اینکه وارد حمام شود باید وسایل شخصی و خانوادگی را که دیدن آن برای مهمان مناسب نیست بردارد، حرمت خانواده و احترام مهمان و میزبان اقتضا می کند که لباس و وسایل زنانه دور از دید مهمان باشد. مکان مناسبی جهت استراحت در اختیار مهمان بگذارد تا در فضایی دور از سر و صدای بچه ها و به هم خوردن ظروف آشپزخانه استراحت کند.

آماده کردن غذای مورد علاقه
یکی از خصایل نیکوی میزبان، به ویژه در دعوتی‏های دوستانه و خودمانی، این است که از مهمان بپرسد غذای مورد علاقه اش چیست؟ اگر توانست آن غذا را برای وی تهیه کند، در غیر این صورت از او عذرخواهی نماید.
پرسش از مهمان این حُسن را دارد؛ چنانچه غذایی برای او ضرر دارد یا پزشک او را از خوردن آن منع کرده است تهیه نگردد و در عوض غذایی که باب میل مهمان است یا برای او ضرری ندارد، آماده شود، چرا که بسا اوقات غذایی طبق ذایقه میزبان بسیار لذیذ و خوشمزه است اما متاسفانه باب طبع و ذوق مهمان نیست و او هیچ علاقه ای به آن ندارد و شاید نتواند از آن غذا مصرف نماید، چنین امری باعث افسوس و حسرت صاحب‏خانه خواهد بود که چرا بابت تهیه آن غذا هزینه فراوان کرد و متحمل زحمت گردید؟

غذا را هر چه زودتر برای مهمان آماده کند
مهمان وقتی از راه می رسد، به ویژه اگر مسافر باشد، غالبا خسته و گرسنه است، هم نیاز به غذا دارد و هم نیاز به استراحت. بنابراین باید هر چه سریع‏تر غذای او را آماده کنند تا بتواند استراحت کند.

تفکیک سفره زنان و مردان نامحرم
میزبان باید تدبیری اتخاذ کند که سفره زنان و مردان از هم جدا باشد و بر روی یک سفره ننشینند، تا مردان و زنان پاک سیرت، آسوده خاطر غذای‏شان را میل کنند و آدم‏های نااهل فرصت خلاف‏کاری پیدا نکنند.

نباید از مهمان پرسید غذا خورده است یا نه
وقتی مهمانی سرزده از راه رسید میزبان بدون اینکه از او سوالی کند، هر غذایی را که در خانه داشت، برای او بیاورد تا میل کند و اگر غذا نخورد آن را بردارد، چون بعضی از مهمان‏ها کم‏رو هستند و چنانچه از آنها پرسیده شود غذا خورده‏اند یا نه؟ می‏گویند: آری، در حالی که ممکن است بسیار هم گرسنه باشند.

غذا خوردن با مهمان
یکی از وظایف اخلاقی میزبان این است که همراه مهمانانش غذا بخورد و از غذا دست نکشد تا همه مهمانان سیر شوند و کنار بکشند. زیرا ممکن است بعضی از مهمان‏ها کم‏رو باشند و در صورت غذا نخوردن صاحب‏خانه، آنان هم غذا نخورند و یا هنوز سیر نشده دست از غذا خوردن بکشند.
باید به میزان مطلوب و لازم غذا جلو مهمان نهاده شود و غذای کم را جلو مهمان نهادن نوعی حرمت شکنی به خود و مهمان است و غذای بیش از حد لازم آوردن هم نوعی تکلف و خودنمایی است، که هر دو آنها نارواست.

طعنه نزدن به مهمان
اگر مهمان، اخلاق به خصوصی دارد و یا عیبی در اوست که اگر کسی آن عیب را به رخش بکشد ناراحت می‏شود، میزبان نباید کوچک‏ترین اشاره ای به آن بکند.
نگاه کردن به دهان مهمان در حین غذا خوردن، اشاره کردن به چگونگی غذا خوردن و زدن حرف‏های رکیک از جمله اخلاق زشتی است که بعضی از میزبان‏ها دارند و مهمانِ خود را با این وسیله ناراحت می‏کنند.

آمادگی دایم برای پذیرایی از مهمان
کسی که اقوام و دوستان زیادی دارد، یا شخصی است که مشهور به بخشندگی و مهمان‏نوازی است و هر آن احتمال دارد برای او مهمان بیاید، حتی‏المقدور باید آماده پذیرایی باشد، تا اگر مهمانی بدون دعوت قبلی و سرزده وارد شد، برای پذیرایی از او در مشقت نیفتد و یا مهمان گرسنه نماند.
و سرانجام از جمله وظایف میزبان این است که:
- دربارۀ مطالبی که مهمان دوست دارد، صحبت کند؛
- قبل از مهمان نخوابد؛
- در حضور آنها از کمبودها و مشکلات زندگی ننالد؛
- چنانچه صحبت‏های مهمان باب میلش نبود، خود را ناراحت نشان ندهد؛
- در حضور او به خانواده خود خشم نگیرد؛
به هر حال میزبان تا جایی که می تواند مهمان خود را گرامی بدارد و از حضور او اظهار مسرت و خوشحالی نماید. در راستای خدمت به مهمان از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نکند، چرا که در حدیث نبوی آمده است: عن أبی هریرة رضی الله عنه عن النبی صلی الله علیه وسلم قال: «من کان یومن بالله والیوم الاخر فلیکرم ضیفه» (متفق علیه)
کسی که به خدا و روز قیامت ایمان دارد باید مهمانش را گرامی بدارد.

آداب اولویت ‏بندی در پذیرایی از مهمان
به خاطر پیروی و عمل کردن به راهکارهای پیامبراکرم صلی الله علیه وسلم، بزرگان و اهل فضل و احترام را در اولویت قرار گیرند، در هر جمعی شخصی حضور دارد که از سایر افراد بزرگ‏تر، عالم‏تر یا شرف پیشوایی و رهبری یا شرف جهاد در راه خدا یا شرف سخاوت و بخشش در راه خیر و غیره باشد، سنت است که در پذیرایی و احترام ابتدا از این افراد شروع شود و بعد از آن کسانی که در سمت راستشان قرار دارند، ادامه دهد. زیرا علاوه بر فرمایش آن حضرت که فرمودند: «کبّر کبّر» (رعایت حق بزرگتر را بکن)، ایشان فرمودند: «لیس منّا من لم یرحم صغیرنا و لم یوقّر کبیرنا» کسی که کودکان را مورد ترحم قرار ندهد و به بزرگان احترام نگذارد از ما نیست. [مشکوة المصابیح:رقم 497]
یا در جای دیگر می فرمایند: «أنزلوا الناس منازلهم» (سنن ابی داود: رقم 4842) هر کسی را در جایگاه خود قرار دهید.

وظایف مهمان

مهمان نیز به نوبه خود نسبت به میزبان وظایفی دارد که انجام آن موجب رضایت خداوند و مستحکم شدن اخوت میان مومنان می شود.

اطلاع دادن میزبان
هر گاه فردی قصد مهمان شدن در منزل کسی را داشته باشد، باید از قبل به وی اطلاع دهد یا حداقل زمانی به منزل شخص برود که مهیا ساختن بساط مهمانی برای صاحب‏خانه میسر باشد، زیرا اگر فرد بدون هماهنگی در زمانی که فرصت چندانی برای تهیه غذا نیست به خانه کسی برود، چه بسا میزبان خود را در زمینه تهیه غذا با درد سر و مشکل مواجه سازد و در نتیجه وی جلوی مهمان احساس شرمندگی نماید.

در وقت معین و مقرر حاضر شود
مهمان نباید مهمانی رفتن را به تاخیر بیندازد که صاحب‏خانه یا مهمانان دیگر در انتظار بمانند، همان طور که اگر موقع معینی را تعیین کردند، نبایستی زودتر به مهمانی برود، زیرا ممکن است میزبان در آن لحظه آمادگی استقبال و پذیرایی را نداشته باشد و در نتیجه شرمسار شود.

هر جا صاحب‏خانه اشاره کرد بنشیند
مهمان هرگز نباید با میزبان در مورد مکان نشستن جر و بحث کند و هر جایی را که برای او پیشنهاد شد آن جا بنشیند، چرا که ممکن است خود مهمان جایی را انتخاب کند که مشرف بر نقاط حساس خانواده مانند آشپزخانه باشد یا ساکنین منزل را دچار سختی و حرج می کند. بنابراین پیشنهاد میزبان را اطاعت نموده و احترامش را پاس بدارد و همان جا که به او گفته می شود بنشیند.

پرهیز از تجسس در مهمانی
شخص مومن هر گاه وارد منزل یکی از دوستان و برادرانش شد، نباید همچون جاسوس‏ها به کنجکاوی گوشه و کنار منزل بپردازد، بلکه در آن محل مواظب خود باشد و هرگز به نامحرمان نگاه نکند، به هیچ عنوان صندوق، کیف، بسته، پرونده یا چیز نهفته و طبقه بندی شده‏ای را باز نکند، زیرا چنین عملی خلاف آداب اسلامی و بر خلاف تعهد و امانتی است که میزبان آن را بر دوش مهمان گذاشته است، چرا که صاحب‏خانه منزل و دارایی خود را به عنوان امانت در اختیار مهمان قرار می دهد، پس مهمان نباید موازین مهمانی را زیر پا بگذارد و از حُسن ظن میزبان سوءاستفاده کند.

تقاضای دشوار از میزبان نکند
یکی از وظایف مهمان این است که اگر میزبان وضع خوبی ندارد و قدرت مالی او ضعیف است، از او تقاضای غذایی غیر از آنچه برایش می آورند نکند، حتی اگر می داند میزبان غذای مورد علاقه‏اش را تهیه می کند، باز هم از نظر اخلاقی و عرفی این تقاضا درست نیست.

به نوع غذا اهمیت ندهد
در بین مردم این طور جا افتاده که اگر کسی را به مهمانی دعوت کردند، یعنی این که برای او غذای لذیذی تهیه کرده‏اند و دعوت کردن فقط برای خوردن است، وقتی از مهمانی برگشت، اولین سوالی که از او پرسیده می شود، این است که چه غذایی درست کرده بودند؟
هدف از پذیرفتن دعوت و مهمانی رفتن نباید پر کردن شکم و لذت جسمانی و نوع غذا باشد، بلکه هدف باید امور معنوی و نزدیکی به خداوند از این طریق باشد. مثلا با خود فکر کند که من به خاطر عمل به سنت پیامبر، که اجابت دعوت مسلمان را از حقوق او برشمرده، به مهمانی می روم.
آن حضرت در حدیثی می فرمایند: «إذ دعی أحدکم فلیجب» هر کسی از شما برای صرف غذا دعوت داده شد، بدان پاسخ مثبت دهد.
در حدیث دیگری آن حضرت ارشاد می فرمایند: «حق المسلم علی المسلم خمس، ردالسلام، تشمیت العاطس، إجابة الدعوة، إتباع الجنائز و عیادة المریض.» (صحیح البخاری، کتاب الجنائز، باب الامر باتباع الجنائز)
هر مسلمانی بر مسلمان دیگر پنج حق دارد؛ پاسخ دادن سلام، جواب عطسه، اجابت دعوت، مشارکت در جنازه و عیادت بیمار.
پس در پذیرفتن مهمانی‏ها هدف‏های خود را الهی کنیم. بدون تردید اهمیت دادن به غذا و کم و زیاد بودن آن از خصایص انسان‏های نمک نشناس است.

برای میزبان دعا کند
وقتی میزبان در کمال بذل و بخشش امکانات شخصی خود اعم از غذا، جا و... را در اختیار مهمان قرار می‏دهد، مهمان نیز وظیفه دارد برای میزبان و خانواده‏اش دعای خیر و از آنها تقدیر و تشکر کند، چرا که در حدیث آمده است: «من لم یشکرالناس لم یشکرالله» کسی که از مردم سپاس‏گذاری نکرد، سپاس خداوند را بجا نیاورده است. (جامع الترمذی، رقم الحدیث: 1955)

اسرار میزبان را حفظ کند
همان طور که میزبان باید اسرار مهمان را حفظ کند و عیوب او را نقل نکند، مهمان نیز وظیفه دارد اسرار میزبان را حفظ کند. از زمان‏های قدیم تا به حال مرسوم بوده که هرگاه کسی نان و نمک فردی را خورد، دیگر نباید به او خیانت کند. حتی افراد سارق و گناهکار وقتی نمک کسی را می خوردند، دیگر به میزبان خیانت نمی کردند و حرمت او را نگه می داشتند. اگر یک نفر قطعه‏ای نان را به طرف حیوانی بیندازد، آن حیوان تا مدت طولانی هر وقت آن شخص را ببیند به عنوان قدردانی و امتنان با او بد رفتاری نمی کند، پس انسان چگونه به میزبان خود خیانت می کند؟!

آداب برگشتن از مهمانی
نخست باید صاحب‏خانه مهمانش را به هنگام برگشت تا درب منزل بدرقه کند، این کار سنت است.
دوم؛ مهمان هم با شادمانی و گشاده رویی منزل میزبان را ترک نماید و چنانچه در حق او کم توجهی و ناروایی انجام گرفته باشد به روی خود نیاورد. این خصلت جزو اخلاق حسنه و تواضع است.
سوم؛ مهمان نباید بدون اجازه میزبان و رضایت او مجلس را ترک کند، بلکه رضایت خاطر او را در مقدار اقامت رعایت کند، البته اقامت او نباید باعث ایجاد مزاحمت  برای میزبان گردد. در قرآن کریم می خوانیم: {فإذا طعمتم فانتشروا} (احزاب: 53) زمانی که غذا خوردید پراکنده شوید.
هر گاه کسی به عنوان مهمان- بدون دعوت قبلی- وارد منزل شد نباید بیش از سه روز در آن جا اقامت کند، چون گاهی صاحب‏خانه از دستش به تنگ می ‏آید.
حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وسلم می فرمایند: «الضیافة ثلاثة أیام فما کان وراء ذلک فهو صدقة علیه» (متفق علیه) مهمان بودن تا سه روز است، مازاد بر آن از مهمانی خارج می شود و به صورت احسان و صدقه دادن در می‏آید.
البته اگر میزبان از خلوص قلب اصرار کرد که بیشتر از سه روز بماند می‏تواند درخواست او را بپذیرد.
بنابراین مهمان‏داری در چارچوب موازین شرعی و اخلاقی باعث اجر و پاداش اخروی، نزول نعمت‏های الهی، ایجاد فضای صفا و صمیمیت و رفع کدورت‏ها میان افراد جامعه خواهد بود.
به قول ابن یمین
هرکه را بینی به گیتی، روزی خود می‏خورد
                                    گر ز خوان توست نانش یا ز خوان خویشتن
پس تو را منت ز مهمان داشت باید بهر آنک
                                     می‏خورد بر خوان احسان تو نان خویشتن

نویسند: مولوی رضا رخشانی

منبع: پایگاه اطلاع رسانی سنی آنلاین

لینک ثابت

نویسنده : Admin

 خداوند متعال به کسی که عمل صالح انجام می دهد و به او و رسولش ایمان دارد وعده زندگی ایده آل را در دنیا و آخرت داده است؛ «من عمل صالحا من ذکر أو أنثی و هو مومن فلنحیینه حیوة طیبة و لنجزینهم أجرهم بأحسن ما کانوا یعملون» [النحل: 97] (هر کسی که عمل نیک انجام داد، مرد باشد یا زن، در حالی که او مسلمان است هر آینه زنده کنیم اش بر زندگانی پاک یعنی در دنیا نعمت دهیم و بدهیم آن جماعت مزد ایشان را بحسب نیکوترین آنچه می کردند.)

حیاة طیبة مجموعه ای است که زیرمجموعه آن امور متعدد راحتی و سعادت است. حضرت ابن عباس- رضی الله عنه- آن را به رزق حلال تفسیر نموده و حضرت علی- رضی الله عنه- آن را به قناعت تفسیر نموده و ضحاک- رحمه الله تعالی- آن را به رزق حلال و عبادت در دنیا تفسیر نموده است.

4- خوشبختی در یاد الله است
دکتر مصطفی سباعی می گوید: اگر نفْست تصمیم گناه داشت پس خدا را یاد کن. اگر باز نیامد اخلاق مردان صالح را پیش روی او بگذار، اگر باز نیامد او را از رسوایی پیش مردم برحذر دار، اگر باز نیامد پس بدان که تو در آن لحظه از انسانیت بیرون رفته ای.

5- سعادت در شکر خداست
بیشتر مردم بر این باورند که بزرگترین نعمت خداوند ثروت است، اما اگر با دیده انصاف بنگریم خواهیم یافت که نعمت‏های خداوند بی شمارند؛ نعمت شنوایی، بینایی، عقل، فرزند، سلامتی، هوا، آب و بسیاری از نعمت‏های دیگر که خداوند در مورد آنها می فرمایند: «و إن تعدوا نعمة الله لا تحصوها» [النحل: 18](و اگر بشمارید نعمت خدا را نمی توانید آن را احاطه کنید.)
 سعدی- رحمة الله علیه- در فضیلت شکر می فرماید:
کسی را که باشد دل حق شناس  /  نشاید که بندد زبان سپاس
نفس جز به شکر خدا بر میار /  که واجب بود شکر پروردگار
ترا شکر حق فزاید ز شکر  /  ترا فتح از در درآید ز شکر
اگر شکر حق تا بروز شمار /  گذاری نباشد یکی از هزار
ولی گفتن شکر أولی تر است /  که اسلام را شکر او زیورست
اگر از شکر ایزد نبندی زبان /  بدست آوری دولت جاویدان

برای خواندن متن کامل به ادامه مطلب مراجعه کنید

ادامه مطلب

نویسنده : Admin

خوشبختی در کثرت مال، اقتدار، مقام، فرزندان زیاد و منفعت و علوم مادی نیست. خوشبختی یک چیز معنوی است که با چشم سر دیده نمی شود و از حیّز کمیت بیرون است و گنجینه ها نمی توانند او را در بر بگیرند. خلاصه اینکه خوشبختی چیزی نیست که بتوان آن را با درهم و دینار خرید. خوشبختی چیزی است که انسان آن را در سینه اش حس می کند و پاکی نفس، آرامش قلب، انشراح سینه و راحتی ضمیر است.

پس خوشبختی چیزی است که از درون انسان سرچشمه می گیرد. می توان خوشبختی را به درختی تشبیه کرد که نفس بشری محل رویش آن و ایمان به خدا و خالق کائنات و ایمان به آخرت آب و هوا و روشنی آنست.
ادیب مصری "لطفی منفلوطی" در مورد خوشبختی می گوید: «از خوشبختی همین قدر برای تو کافی است که ضمیری پاک و نفسی مطمئن و قلبی شریف داشته باشی.»
و شاعر چه زیبا سروده است؛
لست أری السعادة جمع مال     و لکن التقی هو السعید
(من خوشبختی را در جمع نمودن ثروت نمی بینم، بلکه انسان متقی است که خوشبخت است.)
گفته شده است که مردی ثروتمند بر همسر خود خشمگین شد و با لحنی تند و تهدیدآمیز به او گفت: تو را بدبخت می کنم. آن زن با آرامش به او گفت: هرگز نمی توانی من را بدبخت کنی، همانگونه که نمی توانی من را خوشبخت کنی. مرد گفت: چگونه نمی توانم؟! زن با اعتماد کامل گفت: خوشبختی در حقوق ماهیانه نیست که تو آن را از من قطع کنی و نه در زیورآلات که من را از آن محروم نمایی، بلکه خوشبختی در چیزی است که نه تو مالک آن هستی و نه تمام مردم. مرد با تعجب گفت: پس خوشبختی در چیست؟ زن با اعتماد کامل گفت: من خوشبختی را در ایمان می بینم و ایمان در قلبم قرار دارد و کسی دیگر جز خدا بر قلبم تسلط ندارد.
از این رو مشاهده می کنیم که تیره روزترین افراد در زندگی دنیا کسانی هستند که از لحاظ دینی بی بضاعت بوده اند، هر چند که از سرمایه مادی بسیار برخوردار باشند؛ این افراد هرگاه مصیبتی سراغشان بیاید پریشان شده و دنیا جلوی دیدگانشان تاریک می گردد.
اما انسان دیندار و مومن در خوشی و مصیبت شکر خدا را به جای می آورد، زیرا او در قلعه مستحکم یقین زندگی می کند که اگر در امور دنیایش دچار مصیبتی شود به آخرت امیدوار است و اگر شرایط امروز به کامش نباشد امید به فردا دارد.
برای خواندن متن کامل به ادامه مطلب مراجعه کنید

ادامه مطلب

نویسنده : Admin

بخشی از مجله

صحابه‌ و روابطشان‌ با خاندان‌ پیامبر

اللهم‌ لك‌ الحمد كما ینبغی‌ لجلالك‌ و الصلوة‌ و السلام‌ علی‌ حبیبك‌ و جندك‌ یا مقلب‌ القلوب‌ ثبت‌ قلوبنا علی‌ دینك‌.

 خداوند متعال‌ می‌فرمایند:
«من‌ المؤمنین‌ رجال‌ صدقوا ما عاهدوا الله علیه‌ فمنهم‌ من‌ قضی‌ نحبه‌ و منهم‌ من‌ ینتظر، و ما بدلوا تبدیلاً»(1)

برخی‌ از آن‌ مؤمنان‌ بزرگ‌‌مردانی‌ هستند كه‌ به‌ عهد و پیمانی‌ كه‌ با خدا بستند كاملاً وفا كردند، و برخی‌ بر آن‌ عهد ایستادگی‌ كردند تا در راه‌ خدا شهید شدند و برخی‌ دیگر در انتظار مقاومت‌ هستند و عهد خود را تغییر ندادند

امروزه‌ اقوام‌ و ملل‌ دنیا برای‌ زنده‌ كردن‌ تمدنهای‌ مرده‌ خود سعی‌ و كوشش‌ می‌كنند، آنهایی‌ كه‌ گذشته‌ای‌ تاریك‌ داشتند در صدد روشن‌ كردن‌ حال‌ و آینده‌ای‌ درخشانند. حتی‌ بعضی‌ طبقات‌ و گروهها از افرادی‌ تجسم‌ (اسطوره‌ای‌) عینی‌ ساخته‌ برای‌ جامعه‌ خود افتخار می‌آفرینند

اما مسلمانان‌ كه‌ دارای‌ گذشته‌ای‌ افتخارآفرین‌ و اظهر من‌الشمس‌ هستند متأسفانه‌ تاریخ‌ درخشان‌ و قهرمانان‌ تاریخ‌ساز خود، یعنی‌ همان‌ مردانی‌ را كه‌ تاریخ‌ پرشكوه‌ اسلام‌ را رقم‌ و آن‌ را جاودانه‌ كرده‌اند، به‌ فراموشی‌ سپرده‌اند و در واقع‌ امروز بیش‌ از هر زمان‌ به‌ این‌ رادمردان‌ تاریخ‌ و الگوهای‌ زنده‌ نیاز داریم‌. آنانی‌ كه‌ تحت‌ سخت‌ترین‌ شرایط‌ از عقیده‌ و كیان‌ اسلام‌ پاسداری‌ نمودند و در راه‌ دعوتی‌ كه‌ بدان‌ ایمان‌ داشتند با عشق‌ و

اخلاص‌ كامل‌ پروانه‌وار جان ‌باختند و خشت‌های‌ اولیه‌ ایمان‌ را بنا نهادند و با شهادت‌ خویش‌ در برابر تهاجم‌ زورگویان‌ از اسلام‌ دفاع‌ نمودند تا این‌ كور سو به‌ خورشیدی‌ جهانتاب‌ مبدل‌ گردید.
ما درصدد هستیم‌  در این‌ مقاله‌ كه‌ ابتدا بطور خلاصه‌ و كوتاه‌ فضایل‌ خلفای‌ راشدین‌ و خویشاوندان‌ آن‌ حضرت‌ را به‌ یاری‌ خداوند متعال‌ بیان‌ نموده‌، سپس روابط‌ فیمابین‌ آن‌ فداییان‌ اسلام‌ را كه‌ برگرفته‌ از كتابهای‌ فریقین‌ ـ شیعه‌ و سنی‌ـ است‌ تقدیم‌ خوانندگان‌ محترم‌ كنیم‌.

اینك‌ مناقب‌ و فضایل‌ آن‌ جانثاران‌ اسلام‌ را از گفته‌های‌ گرانبهای‌ نبی‌ اكرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم مورد بحث‌ و بررسی‌ قرار می‌دهیم‌.

قال‌ الرسول صلی‌الله‌علیه‌وسلم: «ابوبكر و عمر سیدا كهول‌ أهل‌ الجنه‌ من‌ الاولین‌ و الا´خرین‌ اِلا النبیین‌ و المرسلین»‌ [رواه‌ احمد و الترمذی‌]؛ رسول‌ گرامی‌ اسلام صلی‌الله‌علیه‌وسلم در این‌ حدیث‌ كه‌ امام‌ احمد و ترمذی‌ آن‌ را روایت‌ كرده‌اند، حضرات‌ شیخین‌، (ابوبكر صدیق‌ و عمر فاروق) را سرداران‌ میانسال‌ اولین‌ و آخرین‌ اهل‌ بهشت‌ بجز پیامبران‌ و رسولان‌ نامیده‌اند. در جای ‌دیگر فرموده‌اند: «ابوبكر صاحبی‌ و مونسی‌ فی‌ الغار سدّوا كل‌ خوخة‌ إلا خوخة‌ ابی‌بكر» [رواه‌ عبد الله بن‌ احمد]؛ ابوبكر همراه‌ و همدم‌ من‌ در غار است‌. تمام‌ دریچه‌ها بجز دریچه‌ خانه‌ ابوبكر را ببندید. این‌ خود بزرگ‌ترین‌ فضل‌ و افتخار برای‌ ابوبكر صدیق‌ محسوب‌ می‌شود. درباره‌ حضرت‌ عمر فاروق رضی‌الله‌عنه‌ فرموده‌ است‌: «إن‌ الله تعالی‌ جعل‌ الحق‌ علی‌لسان‌ عمر و قلبه‌» [رواه‌ احمد و الترمذی]؛ همانا خداوند حق‌ را از زبان‌ و قلب‌ عمر رضی‌الله‌عنه‌ جاری‌ كرده‌ است‌. در رابطه‌ با حضرت عثمان ذی‌النورین‌ -رضی الله عنه- چنین‌ فرموده‌اند: «عثمان‌ بن ‌عفان‌ ولیّی‌ فی‌الدنیا و الاخرة‌.» [رواه‌ ابویعلی]؛ عثمان‌ پسر عفان‌ در دنیا و آخرت‌ دوست‌ و ولی‌ من‌ است.‌ و در جای‌ دیگر فرمودند: «ما زوّجت‌ عثمان‌ ام‌كلثوم‌ إلا بوحی‌  من‌ السماء.» [رواه‌ الطبرانی‌]؛ من‌ ام‌كلثوم‌ را به‌ دستور وحی‌ در عقد نكاح‌ عثمان‌ در آوردم‌. درباره‌ حضرت‌ علی‌ مرتضی‌ رضی‌الله‌عنه،‌ چنین‌ فرموده‌اند: «یا علی‌ أنت‌ أخی‌ فی‌ الدنیا والاخرة» [رواه‌ الترمذی‌]؛ ای‌ علی‌ تو در دنیا و آخرت‌ برادر من‌ هستی‌. و در حدیثی‌ فرمودند: «إن‌ الله أمرنی‌ أن‌ أزوِّج‌ فاطمة ‌من‌ علی» [رواه‌ الطبرانی]؛ خداوند به‌ من‌ دستور داد تا فاطمه‌ را در نكاح‌ علی‌ در بیاورم‌.
دانلود

 دانلود با لینک مستقیم

 

لينك كمكي

 

لینک ثابت

نویسنده : Admin

 بسم الله الرحمن الرحیم  رسول خدا صلى الله علیه وسلم فرمود:
«السَّخِىُّ قَرِیبٌ مِنَ اللَّهِ، قَرِیبٌ مِنَ الْجَنَّةِ، قَرِیبٌ مِنَ النَّاسِ، بَعِیدٌ مِنَ النَّارِ. وَالْبَخِیلُ بَعِیدٌ مِنَ اللَّهِ، بَعِیدٌ مِنَ الْجَنَّةِ، بَعِیدٌ مِنَ النَّاسِ، قَرِیبٌ مِنَ النَّارِ، وَلَجَاهِلٌ سَخِىٌّ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ مِنْ عَابِدٍ بَخِیلٍ» .
«سخی به خدا و جنت و مردم نزدیک و از جهنم دور است، و بخیل از خدا و جنت و مردم دور و به جهنم نزدیک است، جاهل سخی پیش خدا از عابد بخیل محبوب‌تر می‌باشد».
من می‌گویم: نزدیکی او با خدا عبارت است از مستعد شدن او برای معرفت خدا و دورشدن پردها از اوست، و نزدیکی او به جنت این است که مستعد باشد برای طرد نمودن هیأت‌های خسیس که با ملکیت منافات دارند، تا بهیمیت (حیوانیت) که حامل آن‌هاست به رنگ ملکیت (فرشته‌بود) درآید، و نزدیک‌ شدنش به مردم اینست که با او محبت ورزند، و با او درگیر نگردند، زیرا اصل درگیری از بخیلی است، چنان‌که رسول خدا صلى الله علیه وسلم فرمود:
«إِنَّ الشُّحَّ أَهْلَکَ مَنْ کَانَ قَبْلَکُمْ، حَمَلَهُمْ عَلَى أَنْ یَسْفِکُوا دِمَاءَهُمْ، وَاسْتَحَلُّوا مَحَارِمَهُمْ»،

نام كتاب : سخي به خدا نزديك است

فرمت : جاوا

نويسنده ": حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115948392/sakhi.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

 

     بسم الله الرحمن الرحیم     در عالم بشری، از بدو امر تا کنون این فطرت انسانی است که دنبال یک نمونه و الگوی برتر گشته و او را مقتدای خویش قرار می‏دهد و از او تعریف نموده و به وجودش افتخار می‏کند.
هر حزب و گروهی رهبر خویش را کامل دانسته و به او می‏نازد و سعی دارد تا او را کامل‏ترین شخص و برترین انسان معرفی نماید.
اما از آنجایی که ما مسلمانیم و ادعای اسلام- دینی که توسط اشرف انبیا و رسل به ما رسیده است- را داریم و از آنجایی که معتقد به یگانگی رسول الله صلی الله علیه وسلم در عالم بشری هستیم، لذا باید ایشان را شناخته و از نزدیک با زندگی ایشان آشنا شده و به دیگران بشناسانیم، زیرا عدم شناخت رسول الله صلی الله علیه وسلم مساوی است با عدم شناخت اسلام و ایمان، و هر مومن برای بقا و پایداری ایمانش، نیاز مبرم به شناخت رسول الله صلی الله علیه وسلم دارد؛ «النبی أولی بالمومنین من أنفسهم»، زیرا ایمان مومن تصویری است از آفتاب نبوت.
باید دانست که رسول الله صلی الله علیه وسلم شخصی عادی نیست که زبان و قلم بتوانند فضایل و مناقبش را بیان کرده و یا به رشته تحریر درآورند. او کسی است که قبل از تولدش دنیا از آمدنش با خبر می‏شود، تورات و زبور و انجیل آمدنش را خبر می‏دهند؛ «و مبشراً برسول یأتی من بعدی اسمه أحمد». دست‏های خسته و پرنور ابراهیم در کنار فرزند فداکارش به سوی آسمان بلند است و فریاد می‏زند: «ربنا وابعث فیهم رسولا منهم»،

نام كتاب : محمد

فرمت جاوا

نويسنده: حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115948126/mohammad_s.jar.html

 

لینک ثابت

نویسنده : Admin

  بسم الله الرحمن الرحیم        در دوران خلافت ابوبکر صدیق رضی الله عنه مهم‌ترین اهداف و شاخص‌های سیاست‌گزاری خارجی حکومت اسلامی به شرح زیر تبیین شد:
۱ـ ارائه‌ی نمایی باشکوه و قدرتمند از اسلام به سایر ملت‌ها
استراتژی ابوبکر رضی الله عنه در تحقق این هدف، به روش‌های زیر به اجرا درآمد:

الف) خبر پیروزی مسلمانان؛ در رویارویی با جریان ارتداد و آشوب فتنه‌گران که به فروکش کردن آتش فتنه و تثبیت پایه‌های حکومت اسلامی انجامید، به حکومت‌های مجاور خلافت اسلامی رسید. تحولات قلمرو اسلامی در آن زمان زیر نگاه دو قدرت ایران و روم بود و چون خبر پیروزی مسلمانان در این جریان به ایران و روم رسید، دانستند که این قدرت جدید، دسیسه‌ها و چالش‌ها را به راحتی پشت سر می‌گذارد و همین، جلوه‌ی قدرتمند و باشکوهی از اسلام به نمایش گذاشت.

ب) لشکر اسامه؛ گسیل لشکر اسامه نقش مهمی در ایجاد وحشت در دل دشمنان اسلام و ارائه‌ی تصویری قدرتمند از اسلام داشت و طوری شده بود که بازگشت پیروزمندانه‌ی لشکر اسلام به مدینه، رومی‌ها را به سؤال و شگفت واداشته و آنان را به قدری در هراس انداخته بود که هرقل را بر آن داشت تا ده‌ها هزار از نیروهایش را در مرزها مستقر کند. با انتشار این خبر و رسیدن آن به ایرانی‌ها، هیبت و شوکت اسلام و مسلمانان، بیش از هر زمانی در این قدرت‌ها رخنه کرد. (تاریخ الدعوة الىٰ الاسلام، ص ۲۵۹ و۲۶۰)

۲ـ پیگیری فرمان رسول خدا صلىٰ الله علیه و

نام كتاب : ابوبكر صديق

فرمت : جاوا

نويسنده: حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115947568/abobakr_seddiq.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

 بسم الله الرحمن الرحیم  فرق بین (الزوجة = همسر) و (المرأة = زن) در قرآن کریم، عقلهای باز و سلیم را مبهوت می کند.
چه وقت (مرأة) به (زوج) تبدیل می شود و چه وقت با هم متفاوت خواهند بود؟
هنگام بررسی و دقت در آیات قرآنی که این دو لفظ در آنها آمده اند، ملاحضه می کنیم که؛هرگاه زوجیت بین زن و بین شوهرش کامل شده باشد، و توافق و نزدیکی و انسجام بین آنها بدون هرگونه اختلاف دینی یا نفسی یا جنسی کامل شده است، لفظ “زوج” بر “مرأة” اطلاق می شود.( یعنی در این شرایط قرآن بجای استفاده از لفظ مرأة از لفظ زوج استفاده کرده است)
ولی چنانکه توافق و انسجام بین آنها کامل نشده باشد و هنوز زوجیت (و اتحاد) بین آنها محقق نشده است، در آنصورت قرآن بجای لفظ  “زوج” از لفظ  “مرأة”  استفاده می کند (و آنها را زوج هم نمی خواند)، همانند زمانی که بین آنها اختلافی دینی عقیدتی یا جنسی باشد (که باعث عدم توافق و انسجام آندو شود).
بعنوان مثال، در این فرموده ی الله تعالی دقت کنید که می فرماید:
«وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُم مِّنْ أَنفُسِکُمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَکُم مَّوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ»(روم ۲۱)
یعنی: و از نشانه‏هاى او اینست که همسرانى(زوجهایی) از جنس خودتان را براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد؛ براستی که در این امر نشانه‏هایى است براى گروهى که تفکّر مى‏کنند.

نام كتاب : فرق بين زوج وزوجه با فرمت جاوا

فرمت : جار

نويسنده : حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946918/zog_va_maraa.jar.html

 

لینک ثابت

نویسنده : Admin

بسم الله الرحمن الرحیم زمین، زمینـه هـر چه نامردی است
زمان، زمانه احساس تلخ دلسردی است
چه آمدست بـه ابـر کـریم بـاران‌زا؟
که ‌جنگلی ‌همه ‌در ‌‌معرض ‌تب ‌و ‌زردی ‌است
پر است عرصه ز خیل شغالان و روباهان
پلنگ ‌بیشه! ‌‌خدا ‌را ‌چه ‌جای ‌خونسردی ‌‌است؟
از ظهور اسلام تا به امروز، برای لکه‌دار نمودن دین مبین اسلام و فرزندان آن، معاندان بسیاری زبان‌های ناپاکشان را به سبّ و لعن آنان گشوده و قلم‌های نامبارکشان را ناجوانمردانه بر صفحة کاغذ به حرکت درآورده‌اند؛ امّا کدری هیچ وقت به آب زلال و جاری راه پیدا نخواهد کرد، و همانا خداوند وعده کرده است که قلم‌های چنین کسانی شکسته خواهد شد و زبان‌هایشان به ضرر خودشان خواهد چرخید، آن‌جاکه می‌فرماید: «یرِیدون لیطفئوا نور اللّه بأفواههم واللّه متمّ نوره و لو کره الکافِرون»[صف: ۸]؛ می‌خواهند نور [آیین] خدا را با دهان‌هایشان خاموش کنند، ولی خدا نور و [آیین] خود را کامل می‌گرداند، هرچند کافران دوست نداشته باشند. و ابوسعید ابوالخیر چه زیبا گفته است: هر آن شمعی که ایزد برفروزد/ کسی که‌ش (که آن را) پف کند سبلت (سبیلش) بسوزد.
می‌خواهم از بانویی سخن بگویم که شاید بگویید او که أظهرمن‌الشمس است و دیگر جایی برای گفتن از او برایت باقی نمانده است. او کسی نیست جز مادرم أمّ‌المؤمنین عایشة صدّیقه، همان کسی که خداوند برائت و پاکدامنی او را در سورة نور از بالای هفت آسمان اعلام نمود و هشدار داد: «و لولا إِذْ سمعتموه قلتم مَّا یَکُون لنا أَن نَّتَکلّم بهذا سبحانک هذا بهتان عظیم یعظکم اللّه أن تعودوا لمثله أبداً إن کنتم مؤمنین» [نور: ۱۶ـ۱۷]؛ چرا نمی‌بایستی وقتی که آن [بهتان] را می‌شنیدید، می‌گفتید: ما را نسزد که زبان بدین تهمت بگشاییم، سبحان‌الله! این بهتان بزرگی است! خداوند نصیحت‌تان می‌کند که اگر مؤمن‌اید نکند هرگز چنین کاری را تکرار کنید [و خویشتن را آلوده به چنین معصیتی سازید؛ چراکه ایمان راستین با تهمت دروغین سر سازگاری ندارد].
چون مؤمن آیینة مؤمن است ـ اگر قبول افتد ـ نیاز دیدم یادی کرده باشم، شاید دلی بلرزد و اشکی بچکد و بازگشتی صورت گیرد و ادای دینی شود، وگرنه خداوند خودش از ایشان با کلماتی دفاع نموده است که هرگز بشری را یارای خلق چنان کلمات و عباراتی نبوده و تا قیامت نیز نخواهد بود.
آری! می‌خواهم از تو بگویم ای مادری که پاک‌تر از زلال باران و شبنمی، مادری که قرآن کریم از هفت آسمان زمزمه‌گر برائت توست، تویی که بی‌حکمت نبود آن زمان که حکیم کریم، هادی سُبُل، سرخیل رُسُل، سکاندار کشتی حیات، حضرت محمّد مصطفی ـ صلّی‌الله علیه وسلّم ـ از سخن گفتن با تو التهاب درونش را فرومی‌نشاند، می‌فرمود: «کلّمینی یا حمیرا». آن‌که عالم مست گفتش آمدی/ کلّمینی یا حمیرا می‌زدی.
برادر و خواهر مسلمانم! در توصیف مادرم برای تو باید بگویم که قرن‌هاست پژوهشگران و محقّقین راستین اسلام در ابهام و گیجی شناخت آن بانوی فرزانه و بی‌نظیر مانده‌اند. مادرم عایشه بزرگ‌بانویی است که از چهارده قرن پیش تاکنون برای تمامی دنیا ثابت کرده است که زن می‌تواند عالم‌تر از مردها باشد طوری که از او کسب علم نمایند، و می‌تواند مردتر از مردان باشد تا جایی که به او اقتدا نمایند و او سیاستمدار و مبارز باشد.
او نقشی را در تاریخ  برجای گذاشت که پژواک آن در تمامی عصرها به گوش می‌رسد. فارغ‌التحصیل رسمی هیچ مدرسه و دانشگاهی نبوده، امّا آثارش همواره همچون سایر نصوص ادبی در دانشکده‌های ادبیات تدریس می‌شود. فتاوایش در دانشکده‌های شریعت در کنار احادیث نبوی خوانده می‌شود، و تمامی مدرّسان و محقّقان تاریخ عرب و اسلام، کارها و آثار او را در تحقیقات و پژوهش‌هایشان لحاظ می‌کنند. بانویی که بزرگی و شهرتش دنیا را پر کرده است؛ چرا که پروردگار سبحان مواهب منحصربه‌فردی را به او ارزانی داشته است که به هیچ زن دیگری عطا نشده است.
او در زمانه‌ای پا به عرصة وجود نهاد که قحطی ایمان و فقدان عاطفه و غربت انسان، فضایی وحشت‌انگیز ساخته بود. دست‌های خشونت و ستم، دخترکان معصوم را به جرم بی‌گناهی در خاک سیاه و سرد می‌کاشت. جایی که زن دشنام بزرگ آفرینش و ننگ نشسته بر پیشانی خانواده به‌شمار می‌آمد. امّا با لطف و عنایت آن لایزال مهربان در چنین محیطی او در خانواده‌ای به دنیا آمد که همای سعادت و ایمان بر آن سایه افکنده بود. در خانه‌ای مملو از صدق و صفا و ایمان. خانه‌ای که قبل از دیگران پرتوهای آفتاب نبوّت بر آن تابیده و نور توحید و یکتاپرستی در آن ظاهر شده بود. و مادرم عایشه بزرگ‌بانوی اسلام در چنین خانواده‌ای، هیچ روزی از روزهای زندگی مبارکش را غیرمسلمان سپری ننموده و در مقابل هیچ معبودی جز خدای یگانه سر تعظیم فرود نیاورده بود؛ ‌چنان‌که خودش از کودکیش می‌گوید: «از زمانی که به سن تمیز رسیدم، پدر و مادرم را پیرو دین اسلام یافتم».(صحیح بخاری)
کودکیش را تحت سرپرستی پدری گذراند که صدق و صداقت با نام او معنا یافت؛ همان پیر فرزانه‌ای که خداوند متعال واژة «صاحب» و همراه را در قران کریم برازندة نام او کرد، آن‌جا‌که می‌فرماید: «إلاَّ تنصروه فقد نصره اللّه إِذْ أخْرجَهُ الَّذین کفروا ثانی اثْنین إذْ هُمَا فی الغار إذْ یقول لصَاحبه لاتحْزن إنّ اللّه معنا فأنزل اللّه سکینته علیهِ و أیّده بجُنود لمْ‌تروها و جعل کلمة الّذِین کفروا السّفْلى و کلمة اللّهِ هی الْعُلیا و اللّه عَزیز حکیم»[توبه:۴۰]؛ اگر پیغمبر را یاری نکنید [خدا او را یاری می‌کند، همان‌گونه که قبلاً] خدا او را یاری کرد، آن‌گاه که کافران او را [از مکّه] بیرون کردند، درحالی‌که او دوّمین نفر بود [و تنها یک نفر به همراه داشت که رفیق دلسوزش ابوبکر بود]. هنگامی‌که آن دو در غار [ثور جای گزیدند و در آن سه روز ماندگار] شدند [ابوبکر نگران شد که از سوی قریشیان به جان پیغمبر گزندی رسد،] در این هنگام پیغمبر خطاب به رفیقش گفت: غم مخور که خدا با ما است [و ما را حفاظت و کمک می‌کند و از دست قریشیان می‌رهاند و به عزّت و شوکت می‌رساند. در این وقت بود که] خداوند آرامش خود را بهرة او ساخت [و ابوبکر از این پرتو الطاف، آرام گرفت] و پیغمبر را با سپاهیانی [از فرشتگان در همان زمان و همچنین بعدها در جنگ بدر و حُنین] یاری داد که شما آنان را نمی‌دیدید، و سرانجام سخن کافران را فروکشید [و شوکت و آیین آنان را ازهم گسیخت] و سخن الهی پیوسته بالا بوده است [و نور توحید بر ظلمت کفر چیره شده است و مکتب آسمانی، مکتب‌های زمینی را از میان برده است] و خدا باعزّت است [و هرکاری را می‌تواند بکند و] حکیم است [و کارها را به‌جا و از روی حکمت انجام می‌دهد].
و خود آن هادی سبل و مقتدای کلّ دربارة او می‌فرماید: «اگر از امّتم کسی را به‌عنوان خلیل (دوست یک‌دل) برمی‌گزیدم، مسلماً آن ابوبکر بود».(صحیح بخاری) و «کسی که از همة مردم در همراهی با من و صرف داراییش، بیشتر بر من منّت دارد، ابوبکر است».(همان) و دیگر اینکه «اگر ایمان ابوبکر با ایمان دیگر مردمان مقایسه گردد، کفّه ایمان او سنگین‌تر می‌شود».
عطّار نیشابوری می‌گوید:

نام كتاب مادري به لطافت باران

فرمت : جاوا

نويسنده : حبيب الله نارويي

لينك ذانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946518/madari_beletafate_baran.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

   بسم الله الرحمن الرحیم شرایط فهم و استفاده از قرآن مجید قرآن کتاب الهی, نسخه سعادت و خوشبختی, منشور جاویدان موفقیت و رستگاری, داروی شفابخش قلوب و نفوس, گنجینه‌ی راهنمایی و هدایت برای بشریت و بهترین وسیله‌ حصول تقوا و پاکی است: «ذلک الکتاب لاریب فیه هُدًی للمتقین»؛ این کتاب هیچ تردیدی در آن نیست, هدایت برای جویندگان تقواست.
قرآن پند جاودانی پروردگار عالم, قانون حیات‌بخش الهی و مژده جان‌افزا برای اهل ایمان و شمیم زندگی برای مرده دلان است: «إنّ هذا القرآن یهدی للتی هی أقوم و یبشّر المؤمنین الّذین یعملون الصالحات أنّ لهم أجراً کبیراً»؛ بدون شک این قرآن به راستترین راه راهنمایی می‌کند و مومنانی را که کار نیک انجام می‌دهد به اجر بزرگ مژده می‌دهد.

نام كتاب :فهم واستفاده از قرآن کریم

فرمت كتاب : جاوا

نويسنده حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946400/fahm_va_estefade_az_quran.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

لرحمن الرحیم   فَإِنْ آَمَنُوا بِمِثْلِ مَا آَمَنْتُمْ بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوْا وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّمَا هُمْ فِی شِقَاقٍ فَسَیَکْفِیکَهُمُ اللهُ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ٭ صِبْغَةَ اللهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ» [البقرة/۱۳۷، ۱۳۸]
«پس اگر ایمان آوردند به آنچه که شما به آن ایمان دارید (و به همان طریقی که شما ایمان دارید) پس شکی نیست که هدایت یافتند و اگر رو بگردانند پس بدون شک آنها در مخالفت‌اند. پس برای تو در مقابلشان الله کافی است. و او است بزرگترین شنوا و دانا. (پذیرفتیم) رنگ الله را، و کیست زیباتر از رنگ الله و ما فقط او را عبادت گذاریم».
در پرتو آیات

نام كتاب : معيار سنجش ايمان

فرمت كتاب جاوا

نويسنده : حبيب الله نارويي

لينك ذانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946342/meyar_sanjesh_iman.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

 بسم الله الرحمن الرحیم اشاره: با توجه به فرا رسیدن روز غدیر خم در کشورمان، و دغدغه‌ی بسیاری از عزیزان اهل سنت و درخواست برخی دوستان نسبت به حدیث «مَنْ کُنْتُ مَولَاهُ فَعَلِیٌّ مَولَاهُ»، بر آن شدیم تا نگاهی کوتاه به این حدیث از منظر اهل سنت داشته باشیم.
مَنْ کُنْتُ مَولَاهُ فَعَلِیٌّ مَولَاهُ
متن حدیث «مَنْ کُنْتُ مَولَاهُ فَعَلِیٌّ مَولَاهُ» صحیح و با اسانید مختلف روایت شده است که «برخی از طرق آن صحیح و بعضی حسن است». (فتح الباری  ابن حجر:  ۷/۷۴)

نام كتاب : حديث غدير

فرمت كتاب : جاوا

نويسنده : حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946250/hadis_qadir.jar.html

لینک ثابت

نویسنده : Admin

دانلود كتاب ماه رمضان با فرمت جاوا 

نويسنده حبيب الله نارويي

لينك دانلود

http://s5.picofile.com/file/8115946084/mahe_ramezan.jar.html

لینک ثابت

تعداد صفحات : 26