الحمدلله، والصلاة والسلام على رسول الله، وعلى آله وصحبه ومن اتبعهم بإحسان إلى يوم الدين، أما بعد..
خداوند می فرماید: (وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَة لِلْعَالَمِينَ) [الأنبياء: 107] (اي پيغمبر!) ما تو را جز به عنوان رحمت جهانيان نفرستاده ايم.
این آیه از حقیقت رسالت بزرگی به صورت حصر، پرده بر می دارد که رسول صلی الله علیه وسلم و رسالتش رحمت اند؛ چرا که آن چه آورده اند، سبب سعادت بشریت و موجب اصلاح دنیا و آخرتشان می گردد و با بعثت پیامبر صلی الله علیه وسلم، همه مردم - مؤمن و غیر مؤمن- از فرورفتن به زمین، تغییر چهره و عذاب نابود کننده در امان شدند. موقعی که برخی از اصحاب برایش فرمودند: علیه مشرکین دعا کن. فرمودند: من برای نفرین کردن فرستاده نشدم؛ بلکه به حیث رحمت مبعوث گردیدم.
رحمت رسول الله برای همه
رحمتی که پیامبر صلی الله علیه وسلم با آن مبعوث گردیده، تمامی انسانها را شامل می باشد و تنها ویژه مسلمانان نیست و نه مخصوص خانواده و اقارب پیامبر می باشد؛ بلکه این رحمت عام و فراگیر است. رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «لَنْ تُؤْمِنُوا حَتَّى تَحَابُّوا، أَفَلَّا أَدُلُّكُمْ عَلَى مَا تَحَابُّونَ عَلَيْهِ؟" قَالُوا: بَلَى يَا رَسُولَ اللهِ، قَالَ: "أَفْشُوا السَّلَامَ بَيْنَكُمْ، فَوَالَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ، لَا تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ حَتَّى تَرَاحَمُوا" قَالُوا: يَا رَسُولَ اللهِ، كُلُّنَا رَحِيمٌ، قَالَ: "إِنَّهُ لَيْسَ بِرَحْمَةِ أَحَدِكُمْ خَاصَّتَهَ، وَلَكِنْ رَحْمَةُ الْعَامَّةِ". مؤمن شمرده نمی شويد، تا با همديگر دوستی کنيد، آيا راهنمائی نکنم شما را به آنچه که هرگاه آن را بجای آوريد با هم دوستی می کنيد؟ گفتند: بلی یا رسو ل الله. فرمود: سلام را در ميان خويش آشکار کنيد. قسم به ذاتی که جانم در دست اوست، وارد بهشت نمی شوید تا که با هم رحم کنید. فرمودند: یا رسول الله همه ما رحیم هستیم. فرمود: منظور رحم ویژه بین خودتان نیست؛ بلکه مراد من رحمت عمومی می باشد.
این رحمت برای همه اهل زمین است، رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید: «الرَّاحِمُونَ يَرْحَمُهُمُ الرَّحْمَنُ، ارْحَمُوا مَنْ فِي الأَرْضِ يَرْحَمْكُمْ مَنْ فِي السَّمَاءِ.» خداوند رحمان، برای رحم کننده گان رحم می کنند، به اهل زمین رحم کنید تا اهل آسمان به شما رحم کنند.
رحمت پیامبر صلی الله علیه وسلم حتی به کسانی که ایشان را اذیت و شکنجه نموده اند نیز می رسد. در غزوه احد آنگاه که دندان پیامبر شهید شد و پیشانیش شکست و خون بر رخسارش جاری گردید، کسی گفت: ای رسول الله! علیه این مشرکین دعا کن. رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمود: خداوند مرا طعنه زننده و نفرین کننده نفرستاده بلکه مرا دعوتگر و رحم کننده فرستاده است و فرمود: پروردگارا! این قومم را هدایت کن؛ چون نمی دانند. و آنگاه که فرشته مؤظف کوهها گفت: اگر می خواهی این هر دو کوه دو طرف طایف را با هم بچسپانم؟ رسول الله فرمود: نه، بلکه امیدوارم از نسل اینها کسانی به وجود آیند که خداوند واحد را پرستش کرده و به او شرک نورزند.
همچنان رحمت ایشان صلی الله علیه وسلم، وقت فتح مکه تجلی یافت، آنگاه که فاتحانه و پیروزمندانه وارد مکه مکرمه گردید، کسانی که او را اذیت کرده و با او جنگیده بودند بخشید. و آن سخن ماندگارش را بیان داشتند که چه گمان می کنید؟ با شما چگونه برخورد خواهم کرد؟ گفتند: نیکی خواهی کرد؛ چون برادر کریم و فرزند برادر کریم هستی. رسول الله فرمود: بروید شما آزاده اید، امروز هیچ ملامتی بر شما نیست، خداوند من و شما را بیامرزد.
رحمت پیامبر صلی الله علیه وسلم شامل خدمه و مزدوران می شود و ما را امر نموده و فرمود: آنها را بیشتر از توانشان به کار مکلف نکنید، وقتی آنها را به کاری مکلف کردید کمکشان کنید؛ چون آنها برادران شمایند. به خدمه خود آن غذایی را بدهید که خودتان می خورید و آن لباسی را بپوشانید که خود می پوشید.
جامعه ای که مصطفی صلی الله علیه وسلم بنا نهاد، بر پایه هایی از رحمت استوار گردید، خواه افراد آن جامعه مسلمان باشند یا غیر مسلمان: «والْمُؤْمِنُونَ والْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ ويَنْهَوْنَ عَنِ المُنكَرِ ويُقِيمُونَ الصَّلاةَ ويُؤْتُونَ الزَّكَاةَ ويُطِيعُونَ اللَّهَ ورَسُولَهُ أُوْلَئِكَ سَيَرْحَمُهُمُ اللَّهُ إنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ» [التوبة:71] مردان و زنان مؤمن، برخی دوستان و ياوران برخی ديگرند. همديگر را به كار نيك می خوانند و از كار بد باز می دارند، و نماز را چنان كه بايد می گزارند، و زكات را می پردازند، و از خدا و پيغمبرش فرمانبرداری می كنند. ايشان كسان اند كه خداوند به زودی ايشان را مشمول رحمت خود می گرداند. (اين وعده خدا است و خداوند به گزاف وعده نمی دهد و از وفای بدان هم ناتوان نيست. چرا كه ) خداوند توانا و حكيم است. «لا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِي الدِينِ ولَمْ يُخْرِجُوكُم مِّن دِيَارِكُمْ أَن تَبَرُّوهُمْ وتُقْسِطُوا إلَيْهِمْ إنَّ اللَّهَ يُحِبُّ المُقْسِطِينَ» [الممتحنة:6] خداوند شما را باز نمی دارد از اين كه نيكی و بخشش بكنيد به كسانی كه به سبب دين با شما نجنگيده اند و از شهر و ديارتان شما را بيرون نرانده اند. خداوند نيكوكاران را دوست می دارد.
براي خواندن متن كامل به ادامه مطلب مراجعه كنيد
ادامه مطلب