کل مطالب : 335
تاریخ : چهارشنبه 24 اردیبهشت 1393 زمان : 5:56
نویسنده : Admin
در این جهان، هوشیار و متفکر به کسی می گویند که راه به دست آوردن مال و منال دنیا را خوب بداند، و انسان نادان، ناتوان به کسی می گویند که در راه بدست آوردن کالای دنیوی، خوب موفق نباشد. در حالی که این حدیث خلاف این تصور را ثابت می نماید؛ چون زندگی واقعی، زندگی آخرت است و این جهان چند روزه، بقایی ندارد و فنا شدنی است،حدیث:
عَنْ شَدَّادِ بْنِ أَوْسٍ عَنِ النَّبِىِّ - صلى الله عليه وسلم- قَالَ: «الْكَيِّسُ مَنْ دَانَ نَفْسَهُ وَعَمِلَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ وَالْعَاجِزُ مَنْ أَتْبَعَ نَفْسَهُ هَوَاهَا وَتَمَنَّى عَلَى اللَّهِ».[رواه الترمذی و ابن ماجه]
ترجمه:
از شداد بن اوس روایت است که رسول اکرم صلی الله علیه وسلم فرمودند: هوشیار و دانا کسی است که نفس خود را کنترل کند و برای بعد از مرگ آمادگی نماید. نادان و ناتوان کسی است که تابع هواهای نفسانی خود باشد و آرزوهای بیجا نسبت به خداوند داشته باشد.
شرح:
در این جهان، هوشیار و متفکر به کسی می گویند که راه به دست آوردن مال و منال دنیا را خوب بداند، و انسان نادان، ناتوان به کسی می گویند که در راه بدست آوردن کالای دنیوی، خوب موفق نباشد. در حالی که این حدیث خلاف این تصور را ثابت می نماید؛ چون زندگی واقعی، زندگی آخرت است و این جهان چند روزه، بقایی ندارد و فنا شدنی است، لذا انسان موفق و کامیاب کسی است که هر چه بیشتر برای جهان آخرت خود آمادگی داشته باشد و در این جهان، مطابق رضای الهی زندگی کند، لذا انسانهای دانشمند و هوشیار کسانی هستند که در این جهان در صدد آمادگی و توشه اندوزی برای آخرت بوده، و بر خواهشات نفسانی مسلط باشند و خود را بنده مطیع پروردگار قرار دهند. اما کسانی که خود را بنده و اسیر شهوتهای نفسانی کرده و به جای اطاعت و پیروی از دستورات الهی، از تمایالات و خواهشات نفسانی و شیطانی پیروی می کنند، و با وجود این، آرزوها و امیدهای بیجا و بی مورد از خداوند دارند، اینگونه انسانها قطعاً نادان و برای همیشه انسانهای ناموفق خواهند بود. اگر چه در به دست آوردن مال و کالای دنیا موفق باشند، اما باز هم از زیانکارترین انسانها بشمار می روند، زیرا از زندگی جاودانه آخرت، غافل بوده و با وجود هواپرستی و پیروی از غرایز نفسانی، خود را طلبکار خداوند می دانند.
در این حدیث، همچنین تذکری جدی به آن دسته از افرادی داده شده که در زندگی روزمره خود، از احکام الهی و جهان آخرت غافل و بی پروا بوده و تابع خواهشات نفسانی هستند و با وجود این، خود را امیدوار رحمت و کرم الهی می دانند و هنگامی که به آنها تذکر داده شود و یا مورد نصیحت قرار گیرند، اظهار میدارند که خدا غفور و رحیم است و ... . این حدیث به آنها هشدار می دهد که عاقبت و سرانجام آنان، ناکامی و خسران خواهد بود.
پس معلوم شد که امیدوار بودن به رحمت الهی، زمانی مفید و ستوده است که همراه با عمل باشد و امیدی که همراه با عمل نبوده، و با غفلت از آخرت و بی توجهی به احکام الهی همراه باشد، اینگونه امید، نه تنها مناسب نیست، بلکه مکر و فریب نفس و شیطان است.
معارف الحدیث 289/
پایگاه اطلاع رسانی سنی آنلاین
لینک ثابت
عن ابی سعید قال: قال رسول الله صلی الله علیه وسلم: «إِنَّ اللَّهَ يَقُولُ لأَهْلِ الْجَنَّةِ يَا أَهْلَ الْجَنَّةِ! يَقُولُونَ: لَبَّيْكَ رَبَّنَا وَسَعْدَيْكَ. فَيَقُولُ: هَلْ رَضِيتُمْ؟ز فَيَقُولُونَ: وَمَا لَنَا لاَ نَرْضَى وَقَدْ أَعْطَيْتَنَا مَا لَمْ تُعْطِ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ. فَيَقُولُ: أَنَا أُعْطِيكُمْ أَفْضَلَ مِنْ ذَلِكَ. قَالُوا: يَا رَبِّ وَأَىُّ شَىْءٍ أَفْضَلُ مِنْ ذَلِكَ؟ فَيَقُولُ: أُحِلُّ عَلَيْكُمْ رِضْوَانِى فَلاَ أَسْخَطُ عَلَيْكُمْ بَعْدَهُ أَبَدًا». [رواه البخاری و مسلم]
از آنجا که ایمان، بدون از وساطت پیامبران، میسر نخواهد شد، ایمان به پیامبران، خود به خود در مفهوم ایمان به خدا داخل است.
عده ای بر این باورند که ذخیره حدیثی، حدود یک قرن فقط با حفظ نمودن متداول بوده و نوشتنی در کار نبوده است. اما سرچشمه این اندیشه ناصواب، اخبار و روایاتی است که پژوهش گران حوزه علم حدیث قبل از ایشان در باره تدوین حدیث منتشر کرده اند و آنها بر این اعتقاد بودند که مدون اول این علم، ابن شهاب زهری متوفی 125هـ ق است.
بدون تردید دوران زرین صدر اسلام بویژه دوران حضرت رسول صلی الله علیه وسلم سراسر خیر و سعادت برأی مسلمانان بود و مسلمانان در زمینه مشکلات دینی از دو مصدر بزرگ قانونگذاری اسلامی، یعنی قرآن و وجود مسعود حضرت رسول صلی الله علیه وسلم و گفتارهای ارزنده اش بهره می بردند و به حل و فصل قضایا می پرداختند.
خداوند سبحان به مقتضای حکمت و رحمت کران ناپذیرش، خواست بشریت را از تاریکی کفر و جهل رهایی بخشد و او را از چنگال اوهام و خرافات آزاد سازد. لذا آخرین کتاب آسمانی خود، قرآن را بر پاکترین بنده اش، محمد مصطفی صلی الله علیه و سلم نازل فرمود و به خاتم انبیاء صلی الله علیه و سلم دستور داد تا در مقام شامخ رسالت و شارع دین خدا، قرآن را به مردم اعلام دارد؛ «و أنزلنا إلیک الذکر لتبین للناس ما نزل إلیهم» [نحل:44] و قرآن را بر تو نازل کردیم، تا بیان کنی برای مردم آنچه را که برایشان فرستاده شده است. همچنین همه مسلمانان را ملزم و مکلف ساخت تا از دستورات و سنت مطهر آن حضرت صلی الله علیه وسلم پیروی نماید، زیرا سخنان و دستوراتش سراسر حکمت، معرفت و وحی الهی هستند و از هوای نفس به دور می باشند؛ «و ما ینطق عن الهوی إن هو إلا وحی یوحی» [نجم:3-4]
چكیده: 
عن سفيان بن عبد الله الثقفي، قال: قلت: يا رسول الله، قل لي بأمر في الإسلام قولاً لا أسأل عنه أحدا غيرك. قال: «قل آمنت بالله ثم استقم». [مسلم، کتاب الایمان(38)، ابن ماجه، کتاب الفتن (3972)] 
عن عبد الله بن مسعود رضی الله عنه: أن رسول الله صلی الله علیه وسلم قال: «عَلَیكُمْ بِالصِّدْقِ فَإِنَّ الصِّدْقَ یهْدِى إِلَى الْبِرِّ وَإِنَّ الْبِرَّ یهْدِى إِلَى الْجَنَّةِ وَمَا یزَالُ الرَّجُلُ یصْدُقُ وَیتَحَرَّى الصِّدْقَ حَتَّى یكْتَبَ عِنْدَ اللهِ صِدِّیقًا». [مسلم، (2607)، ترمذی، (2038)]
یكی از عقاید اساسی و بنیادین اهل سنت عدالت یاران و اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم است؛ آنهایی كه در زمان آغاز دعوت اسلام به آن ایمان آوردند و قلوبشان آن را تایید كرد و در قبال دعوت خدا و رسول خدا گفته و سخنی نداشتند به جز؛ «ربنا إننا سمعنا منادیاً ینادی للایمان أن امنوا بربكم فامنا»؛ (پروردگارا! ما از منادی (منادی توحید، محمد بن‌عبدالله) شنیدیم كه (مردم را) به ایمان به پروردگارشان فرامی‌خواند و ما ایمان آوردیم.)، دست در دست رسول‌الله گذاشتند و در راه اطاعت از الله و رسولش و در راه دعوت تلخیها، مصائب و مشكلات را به جان و دل خریدند.
