پیامبر خدا صلى الله علیه وسلم مردم را به روزه گرفتن عاشورا که همان دهم محرم باشد، به خاطر ثواب زیادی که دارد، تشویق نمودند.

روزه گرفتن در عاشوراء

روزه گرفتن در روز عاشوراء، در ابتدا پیش از فرض شدن رمضان، واجب بود؛ اما وقتی روزه رمضان فرض گردید، روزه گرفتن در روز عاشورا اختیاری گشت که هر کس خواست روزه بگیرد و هر کس نخواست، روزه نگیرد و این از احادیثی که در صحیحین از عایشه، ابن عمر و معاویه و در صحیح مسلم از ابن مسعود و جابر بن سمره و در سنن نسایی از قیس بن سعد آمده، ثابت گردیده است.

محرم اولین ماه هجری قمری، و از ماه‌های حرام است که خداوند متعال در رابطه با آن می فرماید :
إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ …(۳۶) سورة التوبة
ترجمه:
«همانا شمار ماهها نزد خداوند در کتابش، از روزی‌ که‌ آسمانها و زمین‌ را آفریده‌ دوازده ‌ماه‌ است از این‌ دوازده‌ ماه‌، چهار ماه‌ حرام‌ است»

ماه های حرامی که در آیه مزبور یاد شده است، ذوالقعده، ذوالحجة، محرم و رجب هستند که در احادیث آن حضرت «صلی الله علیه وسلم» به صراحت یاد شده اند.

به مناسبت غديرخم، در تأملى عميق فرونشستم؛ سؤالاتی چند ذهنم را به خود مشغول كرد؛ سؤالاتى که جبراً انسان را به سوى حق سوق می‌دهند و حقيقت را بسان آفتاب می‌تابانند. به راستى که بر چهرهٔ آفتاب نمی‌توان نقاب زد.
آفتاب آمد دليل آفتاب گر دليلت بايد از وى رومتاب
اينك آن را برای خوانندگان محترم مطرح می‌كنم، به اميد آنكه واقعيت براى انسان آزاده و فهيم روشن‌ گردد؛

١- اگر از نظر پيامبر صلى الله عليه وسلم، علی خليفه بلافصل است و در غدیرخم انتصاب او به طور رسمی اعلان شده است، پس چرا برای این امر برنامه‌ریزی دقيق و عميقی نکرد تا ابوبکر نتواند به راحتی و بدون این که از بينی کسی خون بياید، خلافت را غصب کند؟! آيا پيامبر و علی اينقدر بينش سياسی و كشف و الهام و فراست نداشتند كه حكومت نبوی مصادره می‌شود؟!

حضرت عائشة رضي الله عنها مى‌گويد:‌ پيامبر ﷺ فرمود: «مَا عَمِلَ آدَمِىٌّ مِنْ عَمَلٍ يَوْمَ النَّحْرِ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِهْرَاقِ دَمٍ وَإِنَّهُ لَيَأْتِى يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِى فَرْثِهِ بِقُرُونِهَا وَأَشْعَارِهَا وَأَظْلاَفِهَا وَإِنَّ الدَّمَ لَيَقَعُ مِنَ اللَّهِ بِمَكَانٍ قَبْلَ أَنْ يَقَعَ فِى الأَرْضِ فَطِيبُوا بِهَا نَفْسًا.» (ترمذى: ۱٥٦۷ ؛ ابن ماجه: ۳۱۲٦)

ترجمه: «آدمى‌زاد در روز قربانى، عملى که نزد خدا محبوب‌تر از ريختن خون (قربانى) باشد، انجام نداده است و همانا آن قربانى با شاخ‌ها و موها و سم‌هايش مى‌آيد و همانا قربانى پيش از آنکه خون آن بر زمين بيفتد در جايگاه رضايت و قبوليت الله مى‌افتد بنابرين خوش باشيد.»